Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

ΠΟΛΕΜΟΣ Ή ΕΙΡΗΝΗ;

Το ποίημα αυτό, ξεκίνησα να το γράφω πριν λίγο καιρό από έμπνευση της στιγμής, αλλά η ενότητα με την οποία ασχοληθήκαμε αργότερα στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας, είχε να κάνει με την ειρήνη και τον πόλεμο. Έτσι λοιπόν, μου δόθηκε η αφορμή να το ολοκληρώσω και να το δημοσιεύσω στο blog του σχολείου μας!

Ο χειμώνας έφυγε,
το καλοκαίρι φτάνει,
μα ο κόσμος όλος έμεινε,
χαμένος σε μια πλάνη.

Η ελπίδα έσπασε,
χωρίστηκε στα δύο,
έξω όλοι μείνανε,
θαμμένοι μεσ' το κρύο.

Τα μάτια σηκωμένα,
το θάνατο κοιτούν,
τα μάτια δακρυσμένα,
το μέλλον που δε θα δουν.

Τα χείλη για ελπίδα,
ασταμάτητα μιλούν,
για κόσμο διαφορετικό,
τα χείλη στην αγάπη,
απρόσμενα οδηγούν,
σε κόσμο φωτεινό.

Η ψυχή φεύγει,
το σώμα αφήνει,
με μια κίνηση απλή.
Μα ποιος μπορεί να την κρίνει;
Η απώλεια θα είναι διπλή.

Κοιτώντας τ' αστέρια,
κράτα σφιχτά τα χέρια.
Έχεις φτάσει στα άκρα,
γι' αυτό τραβάς τη σκανδάλη,
κι αμέσως σε περιτριγυρίζει σκοτάδι.
Θα ζούσες μ' ένα μόνο χάδι.

Το χέρι σου δίνω,
ποτέ δε σ' αφήνω.
Μια λέξη μόνο μπορεί,
στον κόσμο να πετάξει,
με μαγικό χαλί,
και όλο να τον αλλάξει.

Λέξη άλλη σαν αυτή,
δεν έχει ξαναγίνει,
δεν είναι άλλη παρά,
από την ειρήνη!

ΕΙΡΗΝΗ ΣΙΔΟΠΟΥΛΟΥ

2 σχόλια:

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΧΑΤΖΗΣ είπε...

Πολύ όμορφο, βαθιά ανθρώπινο και ευαίσθητο. Κατάφερες να μας δώσεις ό,τι ανατέλλει με την ειρήνη. Ελπίδα, αγάπη, ένας καλύτερος κόσμος.

eliza είπε...

Το ποίημα σου σαν μαγικό χαλί μας ταξίδεψε εκεί όπου φτάνει το καλοκαίρι.... εκεί όπου τα χείλη της νιότης (όπως αναφέρεις) μας μιλούν ασταμάτητα για ελπίδα..... εκεί οπου τα χείλη οδηγούν στην αγάπη, σε ένα κόσμο φωτεινό, διαφορετικό, ειρηνικό. Συνέχισε να γράφεις και να μας ταξιδεύεις.

Δημοσίευση σχολίου