Πέμπτη 15 Μαΐου 2014

Αντιπολεμικά μηνύματα από τη Βασιλική και την Τζένη Γ1

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΜΑΡΙΑ Γ1

Τετάρτη 14 Μαΐου 2014

Δευτέρα 12 Μαΐου 2014

ActionAid:«Στείλε Όλους τους Φίλους μου Σχολείο»

Για ακόμη μία χρονιά μαθητές του σχολείου μας έλαβαν μέρος στην παγκόσμια Εβδομάδα Δράσης για την Εκπαίδευση που συντονίζει η Action Aid. Οι μαθητές της Γ΄ τάξης την Παρασκευή 9 Μαΐου συμμετείχαν στη δράση «Στείλε όλους τους φίλους μου σχολείο». Η φετινή εκστρατεία είναι ξεχωριστή, γιατί εστιάζει στον αποκλεισμό παιδιών από την εκπαίδευση λόγω κάποιας μορφής αναπηρίας.
Στα πλαίσια λοιπόν αυτού του προγράμματος τα παιδιά της Γ΄ τάξης του σχολείου μας ενημερώθηκαν, ευαισθητοποιήθηκαν κι ασχολήθηκαν με το φετινό θέμα.
Αξιοποιώντας το βοηθητικό υλικό που έστειλε η ΑctionAid στο σχολείο, οι μαθητές παρακολούθησαν ένα σχετικό βίντεο και μια παρουσίαση,  διάβασαν και άκουσαν ιστορίες  με παιδιά από το Μπαγκλαντές, την Κένυα, τη Νιγηρία που λόγω κάποιας μορφής αναπηρίας δεν πηγαίνουν σχολείο.
Χρησιμοποίησαν τα περιγράμματα με τα χάρτινα ανθρωπάκια, τα χρωμάτισαν, έγραψαν τα δικά τους μηνύματα και συνθήματα σχετικά με το δικαίωμα όλων στην εκπαίδευση. Τέλος τα διακόσμησαν,  ένωσαν τα ανθρωπάκια μεταξύ τους και δημιούργησαν με αυτά μια χάρτινη αλυσίδα, η οποία στάλθηκε στην ActionAid. Κάθε "χάρτινος φίλος" ισοδυναμεί με μία υπογραφή. 
Στη δράση συμμετείχαν 56 μαθητές με υπεύθυνους καθηγητές την κ. Δράσκα Πολυνίκη και τον κ. Χατζή Αριστείδη. Φωτογραφίες από τη δράση των παιδιών στάλθηκαν στην ActionAid και έχουν αναρτηθεί εδώ: http://education.actionaid.gr/gaw14feedback . 

Εργασίες μαθητών με αφορμή την ‘‘Ελένη‘‘ του Ευριπίδη.

Αντιπολεμικά μηνύματα , Βασίλης , Γ1

Παρασκευή 9 Μαΐου 2014

Αντιπολεμικά μηνύματα , ΒΑΓΓΕΛΗΣ και ΒΑΣΙΛΙΚΗ , Γ1

Κατά του πολέμου , ΑΝΔΡΟΝΙΚΗ και ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ-ΕΛΕΝΗ , Γ1

Πόλεμος και ειρήνη , ΔΗΜΗΤΡΑ και ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΑ , Γ1

Πέμπτη 8 Μαΐου 2014

Πριν λίγες μέρες το σχολείο μας επισκέφτηκε στην Κοζάνη  την περιοδεύουσα  έκθεση  με τις σημαντικότερες εφευρέσεις  των αρχαίων Ελλήνων  (από το «ρομπότ – υπηρέτρια» του Φίλωνος μέχρι « τον κινηματογράφο» του Ήρωνος και από το αυτόματο ωρολόγιο  του Κτησιβίου μέχρι τον αναλογικό υπολογιστή).

Ενδιαφέρον εποπτικό υλικό μπορεί να βρει κανείς στην ιστοσελίδα http://kotsanas.com/



Παρασκευή 2 Μαΐου 2014

TA ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΧΙΡΟΣΙΜΑ
    Το μυθιστόρημα της Edita Morris  «Τα λουλούδια της Χιροσίμα» έδωσε την ευκαιρία στους μαθητές/τριες να επισημάνουν τις τραγικές συνέπειες της ατομικής βόμβας αλλά και να καλλιεργήσουν την ικανότητα της ενσυναίσθησης και να αντιληφθούν τις διαφορετικές θέσεις  μέσα από τις οποίες μπορεί κάποιος να προσεγγίσει αυτό το γεγονός. Έτσι έγραψαν δικό τους αφηγηματικό  κείμενο όπου προσέγγισαν το γεγονός της ρίψης της ατομικής βόμβας από την οπτική γωνία ενός παρατηρητή , ενός επιζώντος θύματος Γιαπωνέζου-Γιαπωνέζας και του Αμερικανού πιλότου – θύτη.

Ακολουθούν ενδεικτικά τέσσερις εργασίες μαθητών

Να γράψετε μία παράγραφο που θα είναι αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο από την οπτική γωνία του πιλότου –θύτη που έριξε την ατομική βόμβα:
Χριστίνα   Σ.

Αρχικά ο φόβος κυριαρχούσε. Αναρωτιόμουν τι θα γίνει μετά την έκρηξη, αν κάτι πήγαινε στραβά; Αν επηρέαζε και έμενα; Ποιες θα ήταν οι συνέπειες αυτής της αποστολής που είχα; Μόλις η βόμβα εξερράγη ένιωσα μεγάλη ικανοποίηση με τον εαυτό μου. Τα χρήματα ήταν πολλά. Πρώτη φορά κατάφερνα κάτι τόσο σπουδαίο. Πλέον όμως, νιώθω θλίψη και μόνο θλίψη. Κατέστρεψα τόσες ζωές. Τόσα παιδιά υποφέρουν και θα υποφέρουν εξαιτίας μου. Το μόνο που μπορώ να κάνω πλέον είναι να βοηθήσω στην οικονομική ενίσχυση αυτών των οικογενειών. Έχω αποφασίσει να διοργανώσω μια φιλανθρωπική οργάνωση για όλα τα άτομα που έχει επηρεάσει αυτή η καταραμένη βόμβα.

Νικολέτα   Ζ.
Στην αρχή η πίεση και το άγχος κυριαρχούσαν. Έπρεπε να μπω στο αεροπλάνο και απλά να ρίξω μια βόμβα, ακουγόταν πολύ απλό. Το μόνο που σκεφτόμουν είναι να την ρίξω και να τελειώνω. Και αυτό έκανα. Έγινε πολύ γρήγορα, δεν θυμάμαι καν πώς ένιωσα, σύντομα όμως η ψυχή μου γέμισε από σκοτάδι, τύψεις και ενοχές. Ήθελα να γυρίσω τον χρόνο πίσω και αυτό το πράγμα να μην το έκανα ποτέ. Ήταν όμως αργά, πολύ αργά. Τώρα πλέον δεν διορθώνεται τίποτα. Μόλις είχα συνειδητοποιήσει ότι εγώ, ναι εγώ είχα σκοτώσει με τραγικό τρόπο χιλιάδες ανθρώπους, εκτός από αυτό έχω προκαλέσει και συνέπειες που θα αφήσω πίσω μου για χρόνια. Αυτό ήταν λοιπόν. Δεν υπάρχει νόημα να συνεχίσω την ζωή μου.

      Να γράψετε μία παράγραφο που θα είναι αφήγηση σε α’ πρόσωπο  από την οπτική γωνία ενός παρατηρητή που βλέπει ένα θύμα που επέζησε της ατομικής βόμβας της Χιροσίμα.

Ø  Η κατάσταση που επικρατεί είναι τραγική! Βλέπω ανθρώπους ξαπλωμένους στα κρεβάτια του νοσοκομείου να προσπαθούν να παλέψουν για να κρατηθούν στη ζωή. Η αδικία κι ο πόνος μέσα μου με πνίγουν. Σώματα αδυνατισμένα, κεφάλια διπλάσια και τριπλάσια σε όγκο, μάτια και χείλια πρησμένα. Όλα αυτά, μια εικόνα που είναι αδύνατο να μην σου προκαλέσει οίκτο, έρχονται και συγκρούονται με ένα άλλο συναίσθημα, ένα συναίσθημα εντελώς διαφορετικό και αντίθετο από αυτό. Ευγνωμοσύνη! Είναι παράξενο κι όμως, ευγνωμονώ το θεό, όπως σίγουρα κάνουν κι αυτοί οι άνθρωποι, που κατάφεραν να παραμείνουν ζωντανοί από εκείνη τη φρικαλεότητα που έγινε πριν πολλά χρόνια κι όμως ακόμα βιώνουν τις τρομερές συνέπειές της. Εκείνη τη φρικαλεότητα που λέγεται ατομική βόμβα και που στέρησε τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων κι ακόμα εξακολουθεί να το κάνει αφήνοντας τους κατοίκους να ζουν με τον τρόμο της επανάληψής της. Όχι! Δε θα το αφήσω να περάσει έτσι αυτό. Ορκίζομαι, σε ό,τι πιο ιερό έχω, πως θα αφιερώσω όλη την υπόλοιπη ζωή μου να αγωνίζομαι για να αποτρέψω ένα παρόμοιο συμβάν. Γιατί όταν γνωρίζουμε πλέον τις συνέπειες, θέλω να ελπίζω, δε θα επιτρέψουμε να ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο. Μόνο με αυτόν τον τρόπο και αν νοιαζόμαστε πραγματικά για τους άλλους κι έχουμε αρμονικές σχέσεις μεταξύ μας μπορούμε να αποκαλούμαστε άνθρωποι.
                                                                                                                        Γεωργία Α.
    
Ø  Είμαι εδώ. Μόνη. Στη Χιροσίμα. Κάθομαι στην ταράτσα του σπιτιού της καλύτερής μου φίλης που μόλις πέθανε. Δεν έχω κανέναν δίπλα μου. Είδα με τα ίδια μου τα μάτια τους γονείς μου, την καλύτερή μου φίλη, τον αδελφό μου, τους συγγενείς μου να πεθαίνουν. Πλέον είμαι μονάχη. Χωρίς κανέναν άνθρωπο δίπλα μου να αγγίζω, να μιλάω, να ακούω τη φωνή του. Δεν έχω νιώσει ποτέ ξανά αυτό το συναίσθημα. Τέτοιον πόνο. Τέτοια ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον. Τέτοιο φόβο! Μόνο ένα κορίτσι βλέπω, λίγο πιο πέρα. Είναι τραυματισμένη. Έχει πληγές στα πόδια και στα χέρια της. Δεν μπορεί να περπατήσει καλά. Απ’ τα μάτια της στάζουν δάκρυα και απ΄ το σώμα της αίματα. Φαίνεται φοβισμένη. Δεν είναι παράξενο. Όλα εδώ γύρω έγιναν σκόνη. Σπίτια και κτίρια κατεδαφίστηκαν. Άνθρωποι έχουν πεθάνει. Τώρα το κορίτσι σηκώθηκε. Κατευθύνεται κουτσαίνοντας προς μια βρύση. Λογικά πάει να ξεπλύνει τις πληγές της. Το πήρα απόφαση. Θα πάω να τη βοηθήσω. Με χρειάζεται όσο εγώ χρειάζομαι αυτή.
                                                                                                                           Φαίη Δ.